Nu je het zegt: hoe staat het eigenlijk met Signatuur?

Op een braakliggend terrein hier in Vleuten, waar ik wijlen mijn overleden hond zaliger (die inmiddels trouwens dood is) ’s zondags uitliet, zou volgens de wervende reclameborden een prestigieus villapark verrijzen, Signatuur. De bouw wilde overduidelijk niet vlotten. Toen mijn hond zich op een ochtend met een verwezen blik in de trouwe hondenogen zat te ontlasten en ik waarschijnlijk met een zelfde blik erbij stond, bedacht ik dat het leuk zou zijn een blog over dat project te beginnen. Dat was op 17 juli 2010. Toen ik me echter verdiepte in dat hele project bleek het feest al anderhalf jaar daarvoor – in februari 2009 – afgeblazen te zijn. Van de weeromstuit ben ik me toen op dit blog maar op andere gekkigheden gaan storten.

Waarom ging Signatuur dan niet door? Samenvattend: er waren geen kopers zo gek die 575.000 euro voor een half-vrijstaande villa wensten te betalen of 855.000 euro voor een “geheel” vrijstaande villa. Dat had heus niet alleen met de verslechterende economische situatie te maken, de ontwikkelaars lulden in hun brochures zo uit hun nek, dat zelfs een blinde in de gaten had dat ze genept werden.

Vergelijk de plaatjes maar eens. Op bovenstaande impressie is het net alsof de (enige) toegangsweg links zo in de bossen verdwijnt. In werkelijkheid loopt hij langs een woonwagenkamp en komt onmiddellijk uit op een doorgaande weg.

Rechtsboven op het plaatje ontbreken de loodsen van een aannemer. De onzichtbare grens rechts wordt gevormd door een zes meter hoge spoorbaan met vier sporen waar twintig treinen per uur langs denderen. Als het aan de minister van treinen ligt worden dat er nog veel meer.

Ook zijn ze vergeten om onder op de tekening langs de sloot de drukke ontsluitingsweg in te kleuren die Leidsche Rijn verbindt met de snelweg A2. Maar misleiding op deze manier is helemaal niet erg, ben je mal! De geïnteresseerde koper die eerst de brochure leest en vervolgens zijn droomlocatie bezoek schrikt zich zo de pleuris dat hij nooit meer iets met die charlatans te maken wil hebben. Daar helpt geen mooie haag aan.

Beloofd is beloofd

Om terug te komen op de aanleiding om met dit blog te beginnen. In een nostalgische bui bekeek ik onlangs weer die berichten over Signatuur en toen schrok ik me een hoedje. Want bij het laatste berichtje over dat project deed ik deze belofte:

De toekomst is ongewis

De gemiddelde consument is waarschijnlijk niet zo stom als de gemiddelde projectontwikkelaar of makelaar denkt. Maar ik blijf benieuwd wat er uiteindelijk op het terrein gerealiseerd gaat worden. Ik sluit mij aan bij mij collega die steevast beweert dat voorspellen moeilijk is, zeker als het om de toekomst gaat. Mocht er wat gebeuren op het terrein van het voormalige villapark Signatuur in Vleuten, dan houdt Cornutus u op de hoogte.

Er zat dus niets anders op dan weer eens bij de gemeente te informeren hoe het ermee staat.

Het terrein op 27 december 2011

08 – En dat was Signatuur in Vleuten

De afgelopen tijd heb ik geschreven over het nieuwbouwproject Signatuur in Vleuten, dat al in februari 2009 is stopgezet, waarvan de site nog immer in de lucht is en de wervingsborden nog steeds bij het terrein staan, waarvan de projectontwikkelaar – ten onrechte – bang is dat de vergunning ingetrokken wordt en waarvan de behandelend ambtenaar van de gemeente Utrecht stelt dat wij allemaal schuld hebben aan de crisis in de bouw- en woningsector.

De vraag is of we door kunnen gaan met de manier van bouwen die de ontwikkelaars van Signatuur en daarmee feitelijk ook de gemeente voor ogen hadden. De consument zit misschien niet meer te wachten op een half-vrijstaande villa van 575.000 euro of een vrijstaande villa van 855.000 euro.

Mooie praatjes

Of misschien wil de consument die bedragen wel uitgeven, maar prikken ze door de verkooppraatjes van gladde jongens heen. Potentiële kopers zien waarschijnlijk ook wel dat Vleuten helemaal geen authentiek dorp is, maar een gewoon dorp dat de afgelopen jaren opgeslokt is door de nieuwbouw van projecten als Signatuur.

Zij zullen misschien eventjes opveren van de mededeling dat de straten autoluw zijn, maar slaan snel aan het rekenen als even verderop in de nieuwsbrief de ontwikkelaars een beetje lopen op te scheppen dat de enige entree van de villawijk wordt gevormd door een karakteristieke toegangspoort. 80 Woningen maal 2 auto’s per huishouden door 1 karakteristieke poort om acht uur ’s ochtends is één lange file voor je huis. En om zes uur ’s avonds weer.

De koper is ook niet helemaal gek

En wie denken de ontwikkelaars eigenlijk voor de gek te houden als ze in hun nieuwsbrief belangstellenden uitnodigen…

“…eens een bezoek te brengen aan de bouwlocatie zodat deze kan ervaren hoe rustig het project ligt ondanks dat de belangstellende dit wellicht op basis van de aangrenzende weg en het spoor niet zou verwachten”?

De vier sporen liggen op een zes meter hoge dijk waarover binnen niet al te lange tijd gemiddeld elke twee tot drie minuten een trein rijdt. En een kavel als nummer 31 ligt op geen dertig meter van die dijk en reken maar dat die treinen het lawaai maken van… een langsdenderende trein.

De prognose voor de verkeersintensiteit van die ene aangrenzende weg voor  2010 ligt volgens de gemeente op 13.500 auto’s per dag en van die andere aangrenzende weg op zo’n 10.000 auto’s. Dat hebben kopers van kavel 1 echt wel in de gaten.

Misschien, misschien dat de kopers vallen voor die groene haag die begin 2009 aangeplant is. Want met zo’n haag van een halve meter breed ben je echt zo vergeten dat aan het einde van je tuin het woonwagenpark begint.

De toekomst is ongewis

De gemiddelde consument is waarschijnlijk niet zo stom als de gemiddelde projectontwikkelaar of makelaar denkt. Maar ik blijf benieuwd wat er uiteindelijk op het terrein gerealiseerd gaat worden. Ik sluit mij aan bij mij collega die steevast beweert dat voorspellen moeilijk is, zeker als het om de toekomst gaat. Mocht er wat gebeuren op het terrein van het voormalige villapark Signatuur in Vleuten, dan houdt Cornutus u op de hoogte.

07 – “We laten het aan de markt over.”

Een week of wat geleden had ik een mail gestuurd naar de gemeente Utrecht, omdat ik nieuwsgierig was geworden naar het intrekken van de vergunning voor het project Signatuur. De makelaar die ik aan de lijn had was daar namelijk bang voor. Op de vraag waarom die borden er nog steeds staan en de website nog in de lucht is, terwijl het project al in februari 2009 is stopgezet, antwoordde hij: “Voor dat project is destijds een vergunning afgegeven. Als we die borden weghalen, dan zijn we bang dat we die vergunning verliezen. Vandaar!”

Ik heb geen verstand van het reilen en zeilen bij de gemeente en al helemaal niet van het verlenen of intrekken van vergunningen, dus belde ik het nummer van de behandelend ambtenaar dat de gemeentebalie mij had gegeven. Het was mij al eerder opgevallen dat mensen het niet zo prettig vinden als je informeert naar de gang van zaken van om het even wat. Soms duurt het twee minuten, soms drie, maar de vraag komt steevast: waarom wilt u dat weten? Behandelend ambtenaar vormt daarop geen uitzondering. Als ik hem uitleg dat ik als inwoner van Vleuten nieuwsgierig ben naar wat er in mijn buurt gebeurt, dan druipt de argwaan door de telefoon.

Enfin, na enig doorvragen wordt duidelijk dat de projectontwikkelaars zich om twee redenen geen enkele zorgen hoeven maken dat de vergunning ingetrokken wordt. Ten eerste levert intrekken van de vergunning de gemeente een boel werk op. De ontwikkelaars spannen dan geheid een geding aan, of iets anders juridisch, waar maanden werk uit volgt.
Volgens de behandelend ambtenaar krijgt degene die de vergunning intrekt de wind van voren van de juridische dienst van de gemeente, die zeggen wel iets beters te doen te hebben. Op zich een plausibele verklaring, ervan uitgaande dat dit de burger een hoop geld scheelt.

Dan de tweede reden. Ik vraag of de gemeente niet na een aantal jaren alsnog de vergunning zou willen intrekken omdat de regelgeving misschien is verscherpt – en in bijvoorbeeld de geluidsregelgeving verandert er nogal wat – of omdat de gemeente zelf andere inzichten heeft gekregen over het soort woningen dat zij gebouwd wil zien. Nou, die vraag moet ik maar eens herhalen. Nee, dat kan de behandelend ambtenaar zich niet voorstellen. De regelgeving die geldig is als de vergunning wordt verleend, blijft geldig.

De gemeente heeft verder niet zoveel in de melk te brokkelen over de woningen die eventueel gebouwd gaan worden. De gemeente staat aan de zijlijn, aldus de behandelend ambtenaar. Het zijn vooral de projectontwikkelaars die bepalen wat er straks op het terrein van Signatuur wordt gebouwd. En dat vindt de behandelend ambtenaar heel gewoon: “Dat wordt volledig aan de markt overgelaten, want de markt heeft bewezen het goed te kunnen.”En ik weet niet waarom hij er zelf mee kwam, maar hij voegde er haastig aan toe dat de crisis niet de schuld was van de projectontwikkelaars, daar zijn wij allemaal debet aan.

06-Donkere wolken pakken zich samen

Aan de rand van Vleuten ligt een bouwterrein waar volgens grote borden schitterende woningen gebouwd worden: Signatuur – wonen in een architectuurpark. Volgens de website gaan die huizen tussen de vijfenhalf en bijna negen ton kosten. Ik vroeg mij af of daar wel een markt voor is. Daarom ben ik op onderzoek gegaan en schrijf ik daarover op dit blog.

Verleden week heb ik dus een mailtje gestuurd naar een van de drie makelaars die de woningen verkopen. Daarin vroeg ik onder andere wanneer de bouw start, wie de architect is en waar toch die nieuw geplante haag staat, waar de nieuwsbrief van anderhalf jaar geleden zo optimistisch over rept. Het leek mij tijd eens te informeren naar de antwoorden.
De makelaar is helaas ziek, zo vertelt mij de receptioniste. En zij is de enige die iets van het project afweet. Ze verwacht dat mevrouw er morgen weer is en zal haar vragen om naar mijn mail te kijken.

Makelaar 2

Dan maar contact opgenomen met een van de andere makelaarskantoren. Daar krijg ik een opgewekt jongmens aan de telefoon. Ik vertel dat ik graag iets meer wil weten van het project Signatuur in Vleuten.
“Waar heeft u dat gevonden?”, is het eerste wat hij vraagt.
Die vraag had ik eerlijk gezegd niet verwacht.
“Gevonden?”, antwoord ik. “Er staan enorme borden rondom dat terrein waarop reclame gemaakt wordt voor bijzondere huizen.”
Nu is het zijn beurt om even na te denken. Maar dan antwoordt hij monter: “Dat project bestaat niet meer. De huizen zijn al zo’n twee jaar geleden uit de verkoop gehaald.”

Kijk dat verklaart een hoop. Maar waarom staan die borden er dan nog en is de website nog steeds in de lucht?
“Voor dat project is destijds een vergunning afgegeven. Als we die borden weghalen, dan zijn we bang dat we die vergunning verliezen. Vandaar!”
“En hoe gaat het nu dan verder?”
“We zijn bezig om samen met de ontwikkelaar O. en het bouwbedrijf D. een nieuw plan te bedenken. Maar die huizen zullen niet van dezelfde standaard zijn. Als daar meer over bekend is dan komt dat in ieder geval op woningnet te staan.”
“Dus als ik iets meer wil weten, dan kan ik de ontwikkelaar bellen?”
“Nee, nee, dat heeft geen zin. We houden alle informatie onder de pan. Als er iets naar buiten mag komen, dan gaat dat via de makelaars.”

En de haag?

Juist, al twee jaar geleden uit de verkoop. Maar hoe zit het dan met die nieuwsbrief van februari 2009, die – ondanks de crisis – een en al optimisme uitstraalde? Dat is anderhalf jaar geleden.
“O, dan zijn ze anderhalf jaar geleden uit de verkoop gehaald. Vlak na het verschijnen van de nieuwsbrief.”

Ik bedank hem voor de informatie, maar voor we de verbinding verbreken heb ik nog een laatste vraag. “In de nieuwsbrief staat dat er al een nieuwe  haag aangeplant is. Dat intrigeert me. Kunt u me vertellen waar die precies staat?”
Even aarzelt het jongmens, maar dan zegt hij met een benepen stem: “Die staat bij de woonwagens, tussen de wagens en het terrein.”

Ik dank hem nogmaals hartelijk voor de informatie.

05-Kavel 31

Kavel 31 is een woning van het type B. Het betreft een halfvrijstaande woning met een woonoppervlakte van 150 tot 155 vierkante meter en een inhoud van 620 tot 635 kubieke meter. De oppervlakte van de kavel bedraagt 240 tot 310 vierkante meter. Zo’n huis heb je al voor 490.000 euro, maar dat bedrag kan oplopen tot 565.000 euro. Voorwaar geen klein bedrag. Waarbij we overigens rekening moeten houden met een aanzienlijk hogere koopsom, aangezien de site vermoedelijk al meer dan een jaar niet is geactualiseerd.

Dat mag een boel geld lijken, we hebben eerder al gezien dat Signatuur adverteert met een geweldige rustige locatie; alles binnen handbereik en mocht de rust je wat te veel worden, dan zit je in no time op de A2 of de A12. Dus die prijzen zullen alleszins gerechtvaardigd zijn, denk je dan. Zeker als in de nieuwsbrief staat dat het er zo lekker rustig is. Maar voordat hij de knip trekt, gaat Cornutus toch maar even kijken naar de kavel.

Wij nodigen u graag uit eens een bezoek te brengen aan de bouwlokatie zodat u kunt ervaren hoe rustig het project ligt ondanks dat u dit wellicht op basis van de aangrenzende weg en het spoor niet zou verwachten.

Stilte en uitzicht

Nummertje 31 ligt aan de noordkant van het project, volgens de tekening op de site aan de rand van een parkachtige omgeving. Maar kavel31 kijkt helemaal niet uit op een park.

Voor ongeveer 5 ton krijg je dit uitzicht.

Vanuit je keukenraam of je slaapkamerbalkon heb je zicht op de loodsen van een aantal bouwbedrijven. Goed, misschien die over een jaar wel hun biezen en staan er over pakweg een kwart eeuw wel een paar mooie bomen.

De spoordijk rechts echter is nog nagelnieuw en ProRail kennende, zal die de komende honderd jaar niet verdwijnen. Nu rijden er het grootste gedeelte van de dag ongeveer tien reizigerstreinen per uur per richting, maar de spoorbranche is ambitieus: dat worden er heus wel veertien of vijftien per uur per richting. Gemiddeld elke twee minuten een trein. Tuurlijk went dat.

Je moet wel erg van treinen houden, wil je dit van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat leuk blijven vinden. Volgens onze eigen lawaai-o-meter is het een geweldige herrie.

Onze eigen lawaai-o-meter

Nee, Cornutus gelooft niet dat kavel 31 het gaat worden.

04-Informatie opvragen

Nadat ik dus eerder tevergeefs bij de makelaar in Vleuten naar informatie over het project had gevraagd, ben ik eens gaan informeren bij een andere makelaar, Brecheisen in De Meern. Donderdag 29 juli verstuurde ik onderstaande mail.

Beste mevrouw K.,
 
Ik wandel geregeld langs de locatie voor de woningen van het project Signatuur in Vleuten. Onlangs heb ik de site bezocht en nu heb ik een aantal vragen. Hopelijk kunt u deze beantwoorden.
 

1. In de nieuwsbrief op de site lees ik onder andere dat er een verkooppercentage van 70% behaald moet worden, voor er gebouwd kan worden. Volgens de nieuwsbrief was dat  41%. Ik vroeg mij af hoeveel woningen er inmiddels verkocht zijn, of voor hoeveel  woningen getekend is?
2. Wanneer start de bouw?
3. Door wie worden de woningen ontworpen? Ik vind het wel interessant dat ze worden ontworpen in de stijl van Berlage en Frank Lloyd Wright, want dat waren geen kleine jongens en hun stijl spreekt mij wel aan.
4. De nieuwsbrief is weliswaar van begin 2009 en daarin wordt natuurlijk gesproken van de crisis. Desondanks straalt het bericht een prettig optimisme uit. Wat mij daarbij vooral trof is de vermelding van het feit dat de eerste groene haag in het project is aangeplant. Kunt u mij vertellen waar die haag ongeveer staat, dan kan ik daar op een van mijn wandelingen met mijn hond eens naar op zoek?

 
Ik hoop van harte dat u mijn vragen kunt beantwoorden.
 
Met vriendelijke groet,
 
Cor Nutus
Vleuten

03-Bijzonder wonen in een architectuurpark

Waar trek je tegenwoordig kopers mee? In de pogingen om origineel te zijn vervallen alle ontwikkelaars in brallerig, semi-interessant geschreeuw. Iedere sufferd die op zondagmiddag door willekeurig welke nieuwbouwwijk rijdt, krijgt tranen in zijn ogen van alle beloftes. Schijnbaar hebben de ontwikkelaars niet in de gaten dat naast ieder project een ander ambitieus project wordt ontwikkeld, dat zo mogelijk nog prachtiger is dan het project daar weer naast. Holle vaten klinken het hardst en daar doet Signatuur niet voor onder.

De letterlijke wervingstekst op de site van Signatuur

Op de rand van het authentieke dorp Vleuten en bijna midden in het bijzondere Leidsche Rijn Park ligt de riante villawijk Signatuur. De wijk grenst aan het groene park en het Jac. P.Thijsse Lint. De straten in de wijk zijn autoluw. De kavels en openbare ruimte zijn zeer ruim opgezet. Voorbeelden hiervan zijn de grote vijverpartij in het hart van de wijk en de brede straten met aan weerszijden groenstroken. De erfafscheiding aan de straatzijde wordt gevormd door heggen en geeft de wijk een verzorgde, groene uitstraling. Signatuur is prima bereikbaar. In korte tijd rijdt u naar de A2 of de A12. Het NS-station Vleuten ligt op loopafstand.

Het woordje authentiek is wat overdreven. Volgens Van Dale betekent authentiek zoiets als echt, oorspronkelijk, geloofwaardig of origineel. Je kunt veel zeggen van Vleuten, je kunt er prima wonen, oorspronkelijk of origineel? Niet bepaald.

De torenspits!

Overigens hoef je je daar als nieuwe bewoner van een huis in het architectuurpark niet veel van aan te trekken, want in alle windstreken rijzen de winkelcentra en andere voorzieningen als paddenstoelen uit de grond. Van het dorp zelf zul je ook niet veel zien.  Als er tussen kavel 72 en de spoordijk niets meer wordt gebouwd, kunnen de gelukkige eigenaren nog juist de torenspits van de katholieke kerk zien.

Voor zover je op de begeleidende tekeningen kunt vertrouwen, lijkt er weinig gelogen aan deze tekst. Wanneer je echter over de kale vlakte loopt en het aantal kavels telt, dan lijkt er van de beloften over een ruime opzet weinig uit te komen. Maar we kunnen het mis hebben.

Berlage, toe maar!

De wervingstekst voor Signatuur gaat nog verder. Niet alleen wordt er authenticiteit beloofd, de ontwerpen verwijzen naar twee grote bouwmeesters.

Kiest u voor een fraaie twee-onder-één-kapwoning of een luxe vrijstaande villa? De architectuur van de woningen is spraakmakend en verwijst naar oude bouwmeesters als Berlage en Frank Lloyd Wright. De twee-onder-één-kapwoningen zijn dusdanig ontworpen dat zij aan de voorkant als één luxe villa ogen. De vrijstaande villa’s zijn allemaal anders zodat u een eigen en uniek ontwerp kunt kiezen. De woningen zijn van hoogwaardige kwaliteit en uitermate comfortabel. De enige entree van de villawijk wordt gevormd door een karakteristieke toegangspoort. Parkeren kunt u op eigen terrein of in de garage.

Daar willen wij het fijne van weten.

Nu we toch bezig zijn, de zijn de richtprijzen voor de woningen:

Prijsindicatie: Half vrijstaande villa’s vanaf ca. € 575.000,-
Vrijstaande villa’s van € 765.000,- tot € 855.000,-

Oeps.

02-Wat een verrassing!

Denk je iets leuks te gaan schrijven over een nieuwbouwproject dat gedoemd lijkt te mislukken, loopt alles toch weer anders.

Van de week fietste ik naar mijn werk. Aan het einde van het dorp, bij de Halve maan, heb je een mooi zicht op de nieuwe spoorbaan. Op het moment dat ik het dorp uitreed, en ter hoogte van de Halve maan fietste, passeerde er een trein. Onwillekeurig trekt dat dan toch mijn aandacht. En wat zag ik, behalve een trein? Een heistelling. Achter de spoordijk, dus op de plaats van het terrein van Signatuur, stond warempel een heistelling.

Waar wordt er gebouwd?

Daar gaat mijn mooie verhaal dacht ik. Zondagochtend wandelde ik met de hond naar het terrein om eens even poolshoogte te nemen. Hoewel ik een beetje baalde, was ik toch nieuwsgierig: op welke kavel zou er gebouwd gaan worden?

Toen ik naderbij gekomen was, zag ik dat de heistelling bij een slootje stond en er een paar betonpalen de grond in gejast waren voor een bruggetje. Gelukkig, geen eerste paal voor een nieuw huis!

Signatuur?

Omdat ik nieuwsgierig was geworden, besloot ik maandagmiddag even langs een van de makelaars te lopen die adverteren met dit prachtige project.

Ik informeerde bij de snelle jongeman van De Keizer makelaars (op hemelsbreed waarschijnlijk 300 meter van de bouwlocatie) naar een informatiemap van Signatuur.

“Hoe zegt u?”

“Signatuur.”

Waar of dat was, vroeg de jongen. Ik gebaarde naar achter in de winkel: “Daar net over het spoor, aan de linkerkant.”

Er ging hem geen licht op. Maar het zou geen makelaar zijn geweest als hij er niet onmiddellijk een draai aan wist te geven. “Ik denk dat er nog geen pre-brochure is”, zei hij met die intonatie in zijn stem die de auto- en huizenverkopers onderscheidt van gewone stervelingen.

Ik deed of ik gek was.

“Ik zal even een collega bellen.”

De man aan de andere kant van de lijn wist ook van niets, maar was evenmin van plan zich te laten kennen. “Dus jij denkt dat ze het er morgen tijdens het nieuwbouwoverleg over zullen hebben”, kwaakte de jongen in de hoorn. “Hee, hartstikke bedankt.” Om vervolgens een of ander lulverhaal af te steken over het nieuwe project en over de informatie die dan snel zou komen.

Gezegd moet worden dat de jongen zijn vak verstond, want toen ik hem vertelde dat er al zeker een jaar lang een groot bord bij de bouwlocatie staat, vroeg hij meteen of hij mijn telefoonnummer mocht zodat hij mij kon informeren. Ik hield de boot af en zei dat ik nog wel langs zou komen.

Het lijkt er dus op dat het nog wel even zal duren voor de eerste echte paal de grond in gaat.

01–De locatie

De bouwlocatie van Signatuur ligt even ten zuiden van het dorp Vleuten en heeft een driehoekige vorm. Enige jaren geleden stonden hier fruitbomen en een groot aantal kassen, waarvan de bakstenen schoorstenen als er flink verwarmd moest worden mooie witte rookpluimen uitbraakten.

Er liep een landelijk weggetje, de Wilhelminalaan, dat Vleuten verbond met het plaatsje De Meern. Even verderop lag de openbare begraafplaats en ook de scouting had er een plaatsje gevonden. Er was een dubbele spoorbaan van Utrecht naar Woerden. Als er een trein passeerde, dan waaiden de heldere klanken van de overwegbellen tussen de bomen en de bakstenen schoorstenen door.

Omdat dit stukje Vleuten zo lekker landelijk was – je kon over de weilanden en de kassen naar Harmelen kijken – had niemand er last van als hier het plaatselijke woonwagenkamp gevestigd zou worden. Niet dat verwacht werd dat de bewoners nu voor zo veel overlast zouden zorgen, maar toch…

En nu?

Maar zoals dat gaat met de tijd, hij staat niet stil. Het dorpje Vleuten is sinds enkele jaren geen zelfstandige gemeente meer, maar een wijk van de almaar uitdijende stad Utrecht. De Wilhelminalaan – de ene zijde van het driehoekige bouwterrein – is nu een populaire sluiproute geworden van de vele nieuwe wijken in de omgeving naar bijvoorbeeld de A2.

De spoorbaan die het terrein aan de noordzijde begrenst, ligt inmiddels op een ruim zes meter hoge dijk en is verdubbeld, van twee naar vier sporen. De derde zijde van de locatie wordt nu gevormd door de Huis te Vleutenbaan, een belangrijke uitvalsweg die een aantal nieuwbouwwijken in de omgeving verbindt met de ringweg rond Utrecht.

00-Nieuwbouw

Wie zich anno 2010 verplaatst in Nederland komt de ene nieuwbouwwijk na de andere tegen. Iedere zichzelf respecterende gemeente lijkt aan het uitbreiden geslagen te zijn. Maar of je nu met de auto door Dalfsen rijdt, per schip door Leeuwarden vaart of door de Randstad treint, het lijkt allemaal op elkaar.

Hier moet Signatuur komen

Die wijken hebben overigens best herkenbare namen die vaak verwijzen naar vroeger: naar een voormalige boomgaard of weidegebied, naar het buurtschap dat onlangs of langer geleden is geconfisqueerd of naar een riviertje dat het te ontwikkelen gebied doorsnijdt.

Zo is de wijk Vathorst bij Amersfoort genoemd naar een boerderij en De Tol in Vleuten naar een voormalig tolhuis.

De Naem van ‘tProjeckt

Waar je je bij die wijknamen nog wel iets kunt voorstellen, schiet je fantasie te kort bij de afzonderlijke bouwprojecten. De trend is hier in ieder geval om het zo interessant mogelijk te maken. Wat dan helpt – of eigenlijk juist niet helpt, maar daarover later meer – is om de namen een zweem van vroeger mee te geven. Het deelproject waar huizen gepland staan die over tien jaar bevolkt zijn door randfiguren, een echte kanswijk dus, krijgt de naam Kanschwyck en iedereen wil er wonen. Coopvaert is zo’n naam, of Wijnhaeve. Een mooie is ook het project Compagnie (de) Regent-Admiraal, met ‘de’ tussen haakjes.

Echt uniek!

Zonder uitzondering noemt elk project zich uniek. Ze zijn uniek door hun open karakter, ze bieden een gezinsvriendelijke omgeving die toch dicht bij de stad  ligt en vrijwel allemaal roemen ze het landelijke karakter van het project. Ja, toen tijdens een vergadering de eerste schetsen zijn gemaakt en een delegatie vervolgens het toekomstige bouwgebied is gaan bezoeken, toen was het er nog landelijk.

Toen liepen de koeien en de lammetjes door de weide, toen was het weggetje langs die karakteristieke huisjes nog slechts bedoeld voor de lokale bewoners en stond het mais manshoog. Maar in de tien jaar die sindsdien verstreken zijn, zijn de lammetjes verjaagd door dat andere project, is het weggetje een drukke sluiproute geworden van de ene snelweg naar de andere en heeft de mais al lang moeten wijken voor de multifunctionele sportvelden van de uit zijn voegen barstende gemeente.

Zit de klad erin?

En hoewel veel van die nieuwe huizen goud geld kosten en alle wijken en projecten op elkaar lijken, gaan de huizen als zoete broodjes over de toonbank. Hoewel, hoewel. In Vleuten is enige tijd geleden een project gestart dat niet echt van de grond lijkt te komen. Al langer dan een jaar ligt het terrein braak, te wachten op bebouwing. Cornutus ging kijken bij Signatuur.