Mittagstisch in Duisburg

Wo brennt’s?

Dreizehn zechs?

De inbreker van Wilnis slaat zijn vleugels uit

Hier begon het. Nu is de inbreker ook al actief in Duitsland.

Met dank aan King Billy, die mij op het spoor zette met een foto van de broer van de inbreker van Wilnis.

Eine Mauer reparieren? So macht man das!

Kunnen rozen klappen?

Joodse begraafplaats in Wriezen, Brandenburg

Naast nummer 87

De toekomst van Brandenburg ziet er rooskleurig uit!

In vervoering…

… kijkend naar het bruidje van gisteren.

Het bruidje in Buckow

En morgen haar publiek…

Photo challenge 52 weeks – Foto’s van Utrecht 21/52

Even de weken inhalen….

Voor het geval je water wilt halen in een van de verre buitenwijken van Utrecht.

Photo challenge 52 weeks – Foto’s van Utrecht 20/52

Berlijn is een wijk in het oosten van Utrecht, voor wie het nog niet wist. Daar staat ook de reservedom.

Een lapje bouwgrond voor een habbekrats

Variërend van 40 tot 768 vierkante meter, wat overeenkomt met 360 tot een kleine zevenduizend euro totaalprijs. Maar dan zit je wel tegen de Poolse grens aan.

Wel vijftig verschillende vogelsoorten

Je ziet het, de techniek laat ons ook hier in het verre oosten van Duitsland niet in de steek; internet werkt in het vakantiehuis. Het is natuurlijk flauwekul om ook tijdens je vakantie te internetten, maar ik beschouw het als een experiment. Een mens moet met zijn tijd meegaan en waarom zou bloggen tijdens de vakantie daar niet bij horen? Als ik er niks aan vind, dan plaats ik lekker niets.
We houden de Rus in het oosten scherp in het vizier en trekken aan de bel zodra ze de grens overtrekken. We zijn er onderweg een handjevol tegengekomen, maar dat waren vrachtwagenchauffeurs, die bovendien de goede kant op reden: vanuit Duitsland richting Polen. Mochten ze weer deze kant oprukken, dan komen ze door dit veld, wij blijven waakzaam.

In de boom naast ons huis zingt een nachtegaal. Volgens de verhuurster zitten hier wel vijftig verschillende vogelsoorten, maar afgaande op deze foto die ik gistermiddag maakte, zouden het er spoedig wel eens 49 kunnen zijn.

Wij houden hier de wacht, dus wat ons betreft kun je rustig gaan slapen.

Even kijken hoe het met de Europese invasie van de Russen gaat

Engeland noch Duitsland wisten waar ze in de Eerste Wereldoorlog met hun vele krijgsgevangenen heen moesten. Nederland, dat in die tijd neutraal was, wilde er wel een paar huisvesten, zowel Duitsers als Britten. Op verschillende plekken in ons land werden kampen gebouwd. Een ervan kwam in Wolfheze, met 65 barakken en rechte straten met Duitse namen. In het midden van het terrein stond een grote kantine, met een bühne waar toneelstukken werden opgevoerd. Aan de randen stonden aparte tamelijk luxueuze officiersbarakken en ziekenhuisbarakken.

Erg beroerd ging het er kennelijk niet aan toe. In de ‘Tischlerei’ werden complete woonkamer- en slaapkamerinrichtingen gemaakt, die naar Duitsland werden vervoerd. Er was een schoenmakerij, een werkplaats waar lampen werden vervaardigd, een kofferfabriek en het belangrijkste onderdeel was nog wel de landbouwafdeling, waar op een gegeven moment 250 mannen werkten. Op het terrein waren verder badgelegenheden en keukens te vinden, en een kerkje waar om de beurt katholieke en protestantse diensten werden gegeven.

Volgens een bericht in De Gelderlander van juli 2003 lijkt het erop dat het niet bepaald een streng bewaakt kamp was. De mannen konden veelal hun eigen gang gaan. Van de officieren en onderofficieren – die trouwens vaak ook ondergebracht waren op meer comfortabele plekken zoals pensions in Oosterbeek – is bekend dat zij gingen sporten in Oosterbeek-Laag. Dat beeld wordt bevestigd door een speciale uitgave van de Deutsche Wochenzeitung uit 1918. De verslaggever valt van de ene verbazing in de andere.

Ich frug sie,und mein Erstaunen stieg immer höher. Da war der frühere Prokurist einer grossen deutschen Bank in London, ein Grossfarmer aus Kamerun, der Kapitän eines deutschen Handelsschiffes, ein Oberingenieur der A. E. G. in Berlin u. a. m., die mit Spaten und Spitzhacke arbeiteten, als hätten sie nie andere Arbeit getan.

„M ü s s e n Sie denn arbeiten ?” stiess ich verwundert hervor.

„Müssen ? Nein! Aber glauben Sie denn, dass wir unsere Zwiebeln und Kartoffeln von andern Leuten bauen lassen wollen ? Sind wir vielleicht besser als sie. .. ?”

Da stieg mir’s warm auf im Herzen. Das waren echt deutsche Worte, echt deutsche Tat. Hier traten deutsches Pflichtgefühl, deutsche Federkraft in ihrer Einfachheit zu tage, die Deutschlands Gegner „M i 1 i t a r i s m u s” nennen.

Enfin, we hebben geleerd van de geschiedenis. Sinds die tijd is er nooit meer oorlog geweest, daarom is er nu op het voormalige krijgsgevangenenkamp een sportpark gevestigd. En daarom kunnen Bep en ik vandaag met een gerust hart afreizen naar Brandenburg. Als het Duitse plichtsbesef nog een beetje intact is, en de beloofde internetverbinding in Ordnung ist, dan zal Cor de komende weken van daaruit berichten hoe de invasie van de Russen verloopt. Compleet met foto’s.

“Ik denk dat ik mijn stem op die midddelste uitbreng…”

Stemmen op z’n Duits in Gronau.

Maar wel een dijk met een kleinbeeldfilmpje

Noteer maar vast in je agenda, op 13 maart 2014 opent Deichmann, je weet wel die Duitse schoenenverkoopfirma die over de hele wereld winkels heeft en in Nederland verkoopt onder de naam vanHaren (KLEINE V, grote h, aanelkaargeschreven), die Deichmann dus opent dan haar omgebouwde winkel op het winkelcentrum CentrO in Oberhausen. Ik weet het, het duurt nog even, maar voor je het weet is het zo ver. En reken erop dat het een grootse opening wordt. Dat kun je afleiden uit de afbeelding op de omheining.

Vijf, zes, zeven fotografen die zich verdringen voor die ene spectaculaire foto die de voorpagina van alle mediums gaat halen. Dat wordt wat. Met veel verrassingen en geweldige,  fantastische,  fabelachtige, ongelofelijke aanbiedingen. Zorg dat je er vroeg bij bent. Gratis tip van Cornutus.

Maar nu even over die foto. Een beetje onwaarschijnlijke plaat. Niet dat er geen zeven fotografen zouden kunnen komen opdagen, dat heb je zo geregeld. Nee, het onwaarschijnlijke zit hem erin dat ik a.) nooit geloof dat al die fotografen hun apparatuur verziekt hebben en 2.) niet denk dat het überhaupt echte fotografen zijn.

Kijk, er zijn een paar camerafabrikanten die er op het gebied van de fotojournalistiek toe doen. Dat zijn Nikon en Canon. In Europa voert Canon de boventoon, in Amerika Nikon. Samen hebben ze de professionele markt redelijk verdeeld. Die camera’s zijn duur, tussen de vijftienhonderd en vijfduizend euro. Tel daar een duizendje of twee bij op voor de objectieven en je begrijpt wat ik bedoel. Als je zoveel geld hebt uitgegeven, dan wil je dat ook laten zien. Ik geloof dus nooit dat al die fotografen met een zwarte stift de merk- en typenamen van hun camera’s, lenzen en flitsers onleesbaar hebben gemaakt. Verziekt hebben dus.

En waarom geloof ik niet dat het echte fotografen zijn? Professionals moeten er alles aan doen om te overleven. Iedereen kan tegenwoordig foto’s maken en de afnemers worden ook steeds minder kritisch. Zelfs Cornutus heeft wel eens foto’s verkocht! Dus dienen ze zich te onderscheiden in de drie K’s: kwaliteit, klasse en koriginaliteit. En in snelheid niet te vergeten. Nu digitaal geschoten en over vijf seconden op de site, zo gaat dat tegenwoordig. Deze jongens op de foto van Deichmann gaan de wedstrijd verliezen. Wat die gasten namelijk allemaal in hun handen hebben is een Nikon F4.

Dat is weliswaar een dijk van een camera, maar wel een dijk met een kleinbeeldfilmpje. Geloof jij dat die mannen na de aanstaande photoshoot op 13 maart de doka induiken, hun rolletjes gaan ontwikkelen, die laten drogen, er afdrukken van maken, die weer laten drogen en ze vervolgens opsturen naar de redacties? En in de tussentijd drie andere winkelopeningen mislopen zeker? Dacht ’t niet.

Dus 13 maart niet vergeten.

Onderbroekenlol bij Het Laatste Nieuws

Cornutus houdt van een geintje, dat weet je. Moet kunnen. Ik vind dat je een hoop dingen mag plaatsen op een blog. Ten eerste omdat je een eigen mening vertolkt en ten tweede omdat er sowieso veel gezegd mag worden. Maar wat je misschien niet weet is dat ik heel vaak iets juist niet publiceer omdat ik vind dat ik dan een grens overschrijd. Soms echter vragen mensen erom, maar meestal probeer ik het onschuldig te houden. Tevens probeer ik een grap niet al te ver uit te melken, er moet wat in te vullen blijven voor de lezer. Soms gaat daarmee de grap aan die lezer voorbij, het zij zo. Ik kan ook niet met íedere dombo rekening houden.

In het Noord-Duitse Lanke nemen sommige inwoners rond kerst een bescheiden duik in de Obersee. Op dergelijke zotte evenementen komen altijd veel belangstellenden af. En aangezien tegenwoordig iedereen een camera heeft, moet je niet vreemd opkijken dat jouw beeltenis ergens op internet opduikt.

Er staat zoiets als:

Een als kerstengel geklede ijszwemmer verlaat het water na het zwemmen in de Obersee in Lanke, ongeveer 50 kilometer ten noorden van Berlijn… De zwemmers, die zich in kleding van het seizoen hullen, beweren dat zwemmen in koud water goed is voor de doorbloeding van het lijf.

Een geweldige foto, die geen enkel ander bijschrift nodig heeft. Ieder trekt zo zijn eigen conclusies. Als je niet wilt dat je zo de wereld rondgaat, dan moet je thuisblijven. Het Laatste Nieuws, een Belgische ‘nieuwssite’, zorgt echter voor wat meer duiding.

Dan heb je het niet begrepen, vind ik.

Hoewel, als ik de foto’s van eerder uitvoeringen van het evenement bekijk, gaat het ook wel heel erg kriebelen!

Geschäftsbeziehungsmanagement* op z’n Duits

Je kunt veel zeggen van de Duitsers, maar niet dat ze slecht zijn in het verzieken van de relaties. Dinsdag repten verschillende mediums nog over de stijgende populariteit van onze oosterburen, zoals die gasten dan ineens heten:

Nederlanders denken nu veel positiever over Duitsers dan 20 jaar geleden. Dat is de conclusie van een onderzoek door medewerkers van de Universiteit van Utrecht, dat werd verricht in opdracht van de Duitse deelstaat Noord-Rijnland-Westfalen.

In 1990 beschouwden de Nederlanders hun oosterburen hoofdzakelijk als arrogant, dominant en agressief; nu zijn de kwalificaties hardwerkend, open en aardig.

Bron: NOS

Onzin natuurlijk, ik ken geen Nederlander die de Duitsers ooit arrogant heeft genoemd, schei eens uit. Nederlanders in Duitsland, díe zijn pas arrogant. Rudi Carell, Louis van Gaal om er maar eens een paar te noemen. En niet te vergeten Johannes Heesters natuurlijk. De Westdeutsche Zeitung kwam met het nieuws op de proppen. Mooi trouwens om te zien welke foto die krant dan gebruikt om die fijne verbondenheid uit te drukken.

Daar moet je bij Cor niet mee aankomen. Maar daar gaat het nu niet om. Zijn ze er eindelijk in geslaagd om aardig gevonden te worden, besluiten ze om tol te gaan heffen op de Autobahn. Hoe dom kun je zijn?

Bron: NRC Next

De Autobahnen zijn nu waarschijnlijk de belangrijkste redenen dat wij die Duitsers zo waarderen. Iedere jongen droomt er van om ooit, als hij de hoofdprijs heeft gewonnen, zichzelf een Porsche aan te schaffen en het ding persoonlijk in Zuffenhausen op te halen bij Matthias Müller, Vorsitzender des Vorstandes van Porsche om zich er vervolgens helemaal total loss mee te rijden op diezelfde Autobahn. Maar toen ik dit gisteren las, begreep ik ook meteen waarom die foto van die twee lachende wauten gebruikt was: overtreders zullen keihard aangepakt worden.

*Relatiebeheer