Waar moet ik zijn om het goed te zien? Een hoog gebouw, of moet je juist de stad uit? De gedeeltelijke zonsverduistering van vandaag speelt zich af op flinke afstand boven de zuidoostelijke horizon. Tijdens het maximum (rond 10.37 uur) staat de zon op een hoogte van ongeveer dertig graden. Ter indicatie: als je je arm strekt en de vingers van je hand spreidt, is de afstand tussen de topjes van duim en pink ongeveer twintig graden.
Bron: nrcnext
Uit de nrcnext van vrijdag 20juni 2014.
Op weekdagen lees ik bij mijn ontbijt de NRC Next. Ik vind dat een prettige krant, over het algemeen zeer leesbaar, met aandacht voor de fotografie en een paar leuke columnisten. Bovendien val ik ruimschoots in de lezersdoelgroep. Maar ook de Next kan zich niet ontworstelen aan de hedendaagse malaise: spelfouten, onnodig sensationaliseren van berichten (denk aan dat stukje over de gestolen telefoons) en onvoldoende nadenken bij wat je neerschrijft.
Afgelopen vrijdag was het weer raak. (Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik sinds enige jaren de wereld vaak bekijk vanuit het oogpunt van Cor. Dat leidt weleens af.) Op pagina 6 las ik een stukje over verscherpte grensbewaking tussen de Verenigde Staten en Mexico, waardoor meer vluchteling omkomen.
Bij de rand van de begraafplaats van het dorp Falfurrias, in het zuiden van Texas, blijft hij staan. Schots en scheef liggen er hopen zand. Plastic bloemen en een metalen bordje bij het hoofdeinde. Er staat een volgnummer op, gevolgd door ‘onbekende man’ of ‘onbekende vrouw’.
Maar op de foto staat het precies andersom.
Ernaast staat een artikel over de gestegen kwaliteit van de beelden op Google Maps en Google Earth, tegenwoordig zonder wolken.
Als je het beeld, 800.000 megapixels in totaal, met een standaard resolutie zou willen printen, zou het op een papier ter grootte van een stad moeten.
Hm, welke stad zouden ze bedoelen? Sloten, Stavoren, Luik, Londen, New York, Bombay, Shanghai misschien? Even verderop een verhaal over voedselverspilling. Om ons duidelijk te maken hoeveel eten we jaarlijks in Nederland weggooien probeert de verslaggever een pakkende vergelijking te maken. Dat kán heel effectief zijn.
Probeer het je eens voor te stellen: 400.000 vrachtwagens, die tot de maximaal toegestane grens van 3.500 kilo zijn volgeladen. En in één zo’n vrachtwagen zitten dan 3.500 pakken melk of 4.375 broden of 28.000 appels. Zoveel eten gooien we in Nederland ieder jaar weg
Maar bij Cor pakt dat helemaal verkeerd uit. Want die denkt meteen “Volgeladen tot 3.500 kilo? Dát geloof ik niet!” En ja hoor, een beetje truck met oplegger kan makkelijk 25 ton verstouwen en dan heb ik het nog niet eens over de nieuwe generatie vrachtwagens. Een bestelwagen, dáár mag 3.500 kilo in.
Ten slotte een kort stukje over de Tour:
En wie zijn die vier dan wel? Ene Tim Ayres, Monique Huijdink, Xanthe van Haaften en… Juist, nummer vier is zeker even zijn urinestaaltje inleveren.
En dan moet de werkdag nog beginnen!
ik@nrc.nl //
Van: Theoline van Schie
Onder werp: BoekenweekgeschenkIk houd van boekwinkels, vooral van die kleinere gespecialiseerde zaken, met verkopers die hun waar kennen en er graag over praten. Zo bestelde ik onlangs bij een reisboekwinkel in Eindhoven een kaart van de Escapardenne. Eisleck Trail. Ik haal de kaart op in de Boekenweek, betaal 3 euro meer dan de online prijs en koop nog een reisgids van 17 euro. Pas later realiseer ik me dat ik het Boekenweekgeschenk niet heb ontvangen, dus rep ik me terug naar de winkel in de veronderstelling dat de verkoper vergat het mee te geven. „Nee hoor”, antwoordt deze, „dat Boekenweekgeschenk heb ik niet eens aangeschaft, dat is me te duur.”
Vrijdag nam NRCNext alvast een voorschotje op 1 april. In een uitgebreid artikel – dat niet zou misstaan in een willekeurig huis-aan-huisblad – mocht Carlijn Teeven de eigenaar van een flirtschool aan de tand voelen. Ik denk dat er een geweldige comédienne verloren is gegaan aan Teeven, maar ik vrees dat het artikel serieus bedoeld was. Als je haar mag geloven dan heeft die knakker gezegd dat hij er tien jaar geleden niet uitzag. Uit de context kun je vervolgens opmaken dat hij nu wel toonbaar is. Nu ben ik zelf niet de knapste, dus je zult mij geen oordeel horen vellen. Ik zeg verder niks. Maar ik vind het niet netjes van mevrouw Teeven dat ze die arme jongen zo te kakken zet. Het is geen column, maar een artikel!
Het is duidelijk dat de schrijfster de flirtcoach maar een griezel vindt. Want terwijl de knakker praat…
…volgen zijn blauwe ogen de serveerster die langsloopt. Hij geeft een knipoog, zij lacht wat verlegen terug. Hij haalt zijn handen een keer door zijn precies net-niet-goed-zittende blonde haar en blijft haar aankijken tot ze zich omdraait.
Ik kon dat niet lezen zonder een gevoel van walging te moeten onderdrukken. Dat was hét moment geweest voor Teeven om het gesprek af te breken. Ik vraag me trouwens af waar ze die blauwe ogen vandaan heeft, want op de site heeft knakker toch echt een andere kleur ogen.
De ‘school’ van knakker onderscheidt zich volgens knakker zelf vooral door de „aandacht voor het individu”.
We kijken wat de wensen en doelen van de klant zijn en bedenken vervolgens hoe we die kunnen bereiken. Wat zijn iemands sterke kanten, wat kan beter? Dat kan confronterend zijn. Zo heb ik laatst een man van vijftig verteld dat hij het al zijn hele leven fout aanpakt met de vrouwen.
Enfin, knakker geeft ook workshops en op enig moment is het dan tijd om de theorie aan de praktijk te toetsen. Maar de deelnemers worden kennelijk niet zomaar losgelaten, ben je belazerd? Voordat ze de straat op mogen, moeten ze met één hand hun kruis vastpakken, de andere in de lucht steken en roepen: “IK BEN EEN MAN! IK BEN EEN MAN! IK BEN EEN MAN!”. Eenmaal buiten spreekt een van hen, conform opdracht, vijf vrouwen aan op straat. Jonge meisjes, maar ook vrouwen van een jaar of veertig. Blond en bruin, slank en wat steviger. Zitten die vrouwen te wachten op van die gefrustreerde mannetjes die alles wat een kut heeft aanspreken? ’t Is niks, maar sommige van die trainingen worden door veertig man gevolgd. Je zal daar net lopen winkelen met je kinderen als die gasten generale repetitie houden. Gatverdamme.
Maar, zo realiseerde ik mij terwijl ik dit schreef, knakker is zo uitgekookt als de pest. Want niet alleen is hij zelfbenoemd flirtcoach, hij is tevens Nederlands Kampioen Wing-Chun Kung-Fu. Van 2011 weliswaar, maar toch! Volgens de associatie van Wing-Chunners is deze vorm van Kung-Fu:
Trainen in deze vechtkunst heeft tot doel mensen om te leren gaan met agressie. Mensen kunnen door geweld ook mentaal geschaad worden. Zij leren dan ook tijdens de training om zich staande te kunnen houden. In de eerste plaats leren zij praktische vaardigheden om fysiek weerbaarder te worden. In de tweede plaats leren zij hun eigen emoties kennen en beheersen. Daardoor worden zij ook geestelijk weerbaarder.
Ik maak mij sterk dat knakker steevast een metertje of tien achter die zogenaamde leerlingen van hem aanloopt en iedere vrouw die door die henis lastig gevallen, zijn kaartje in de hand drukt. “Jij moet nodig wat doen aan je fysieke weerbaarheid, schatje!” Heel leep, maar het is jammer dat NRCNext en Teeven zich voor zoiets hebben geleend. Tenzij het inderdaad een 1 aprilgrap is. Want dan is Teeven wel érg goed.
De volprezen berichtensite NU.nl is nooit vies van een lekkere wereldprimeur. Of het klopt of niet, NU plaatst het ene fijne bericht na het andere. Best lekker als je eens geen inspiratie hebt, als blogger. Je kunt zeggen van NU wat je wilt, maar niet dat ze snel een nieuwtje missen. Daarom ben ik best trots te melden dat dit weekend de grootste pizza ter wereld gepresenteerd werd in Rome. Dat nieuws werd zo terloops gebracht dat NU ’t eenvoudigweg gemist heeft.
Tijdens de afsluitende campagne voor de Italiaanse verkiezingen verzamelden zich tienduizenden linkse sympathisanten om de 64-jarige komiek en deelnemer aan de verkiezingen Beppe Grillo te horen spreken. Al die mensen pakten samen op een reusachtige pizza voor de kerk van Sint Jan van Lateranen.
NRC Next, 25 februari 2013
In de NRC Next van 9 januari staat een artikel over de Londense metro, die dan 150 jaar bestaat. In 1863 reed de eerste ondergrondse ter wereld van Paddington Station naar Farringdon Station. Het verhaal vertelt hoe indrukwekkend druk het in die tijd was in de hoofdstad van het Britse rijk, feitelijk de hoofdstad van de wereld. Het is Londen voor en Londen na. Om het verhaal kracht bij te zetten stoeit de schrijfster wat met cijfers:
Maar in 1863 leefden er op de wereld ruwweg 1,2 miljard mensen. Dat zou betekenen dat er 300 miljoen mensen in Londen woonden. Volgens de Britse versie van Wikipedia kende de bevolking een piek van 8,615,245 inwoners in 1939 vlak na de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog. Dus van een hoger aantal in 1863 is geen sprake. Het zou kunnen dat halverwege de 19e eeuw een kwart van de wereldbevolking in het Britse rijk woonde, maar dan heeft het weinig zin om dát te relateren aan de drukte in de stad. De meeste Britse onderdanen zullen wel in en rond India geleefd hebben en niet de hoofdstad bevolkt hebben.
De bewering dat Londen in 1863 een kwart van de wereldbevolking telde, beoordeelt Cornutus daarom als onwaar.
In de NRC Next van dinsdag 2 oktober stond een artikeltje over de persoonlijke reisfotograaf. Dat is een professionele kiekjesmaker die met jou meegaat op reis en voor jou de vakantiefoto’s maakt. Niets nieuw onder de zon, concludeert de krant, want in de 18e eeuw reeds namen Britse aristocraten schilders mee op reis om zich te laten portretteren bij bijzondere plaatsen. Dat was een kostbare aangelegenheid.
Ook een persoonlijke reisfotograaf mag wat kosten. De Canadese fotograaf Wayne Stadler, waar het stukje mede over gaat, rekent een slordige 800 dollar voor een dagje vakantie vieren. Wayne wil ook nog eens 50 scheer per dag om boodschappen te kunnen doen. Reis- en verblijfskosten komen vanzelfsprekend ook voor rekening van de opdrachtgever. Wie gaat zo iemand inhuren, zo vroeg ik me af. Die knakker loopt je de hele tijd voor de voeten en misschien is het wel een lul van een kerel. Hij zegt wel dat hij niet overal bij hoeft te zijn, maar voor dat geld moet hij natuurlijk wel degelijk met zijn neus overal bovenop staan. Dus, welke sukkel huurt zo’n Wayne in?
Toen herinnerde ik mij ineens weer dat kaartje dat Bep en ik onlangs kregen, van Wim en Gerrie. Die waren op vakantie in Oldenzaal, waar de zeikerds het zo ont-zet-tend naar hun zin hadden. Weet je nog? Bep zei toen al dat zij nooit alleen op pad konden zijn geweest want hoe konden zij allebei anders zo goed op de foto´s staan? Die smiechten hadden dus stiekem Wayne Stadler ingehuurd! Waar doen ze het van?
NRC Next, dinsdag 31 juli 2012.
Volgens mij betekent trits drie.
Cornutus 