Toen ik vorige week de hal van mijn kantoor binnenliep, hoorde ik de jonge receptionist met een sissende manier van praten iemand aan de andere kant van zijn mobiele lijn toesnauwen:
“Mensen die moeilijk met mij zijn ben ik ook moeilijk tegen!”
In een klap werden alle vooroordelen bewaarheid. Maar die woorden intrigeerden me en om ze niet te vergeten bleef ik ze herhalen terwijl ik de trappen opliep naar mijn kantoor. Het werd bijna een mantra. Op mijn kamer gekomen pakte ik vlug een papiertje en krabbelde de woorden er slordig op. Later op de dag vond ik ze weer:
Zo is het toch net poëzie? Of toch niet? 😉
Cornutus 