Een ei-opener of iets wat we al lang wisten?

Een van mijn bloglezers stuurde me van de week deze foto. Voor de pasen. Het leek hem echt iets voor mij om daar een blogje over te maken.

Na wat heen en weer gemail stuurde hij een berichtje over de eierenindustrie. Dingen die je weet, maar liever niet wílt weten. Over massale kippenrennen met 100.000 leghennen, de haantjes worden automatisch geselecteerd en tot voer versneden. Vandaag komt er familie op bezoek voor een eenvoudige paasbrunch en daar horen eieren bij. Als we een beetje ballen hadden, dan stopten we met het kopen van eieren. Dan aten we voortaan asperges zonder ei, hartige taart zonder ei, uitsmijter zonder ei, cake zonder ei, nasi goreng zonder ei, captain’s dinner zonder ei, enfin alles zonder ei. Dan zat Amsterdam zonder ei.

Natuurlijk weet ik dat dat zou kunnen. En als we als consument allemaal nooit meer één ei zouden kopen, dan is het probleem van hennenmishandeling, haantjesmoord en ga zo maar door binnen een jaar de wereld uit. De vraag is of we dat echt willen? Ik vind een eitje op zijn tijd heerlijk, ook al weet ik dat die kippen onder vaak erbarmelijke omstandigheden moeten leven. Het is ook schandalig om te lezen dat het economisch rendabeler is om haantjes meteen na de geboorte te vermoorden; eerst laten opgroeien en dan pas vermoorden is zonde van het geld en als vlees levert het niks op.

Toch eten wij vandaag weer eieren. Net zo goed als wij de komende dagen vlees eten van doorgefokte beesten en ham die volgespoten is met zout water om gewicht en smaak te beïnvloeden. Ik maak mezelf wijs dat wanneer we gezamenlijk zouden overstappen op – nu nog – gezond eten en vegetarisch spul, we een nieuwe markt creëren waar onmiddellijk een paar misdadigers induiken en ook dát eten weer vermengen met troep. Ik wil niet de godganse dag bezig zijn met wat wel en niet gezond eten is. Ik wil niet als een fanaat bezig zijn en ik wil me al helemaal niet schuldig voelen over wat ik eet. ’t Is helaas niet anders.